Luxe problemen...

Vandaag stond een bezoek gepland aan een klant waar ik al een paar keer vaker geweest was. Ze komt uit Sierra Leone. Een lieve jonge vrouw van begin twintig waar ik vol bewondering naar kijk hoe ze hoe ze zich in dit vreemde land met een baby binnen zo'n korte tijd al zo daadkrachtig heeft staande gehouden. De hoop hier een veilige plek voor haar baby te krijgen heeft haar zoveel kracht gegeven. Helaas begint (door een gebrek aan bewijs) het erg slecht voor haar en haar baby'tje uit te zien. Het gaat haar niet om een beter leven, om geld of spullen. Het enige wat zij wil is een veilige plek waar zij en haar kind kunnen leven. Ze is zo bang terug te moeten (zij is niet zozeer bang voor het land, meer voor haar ex-man) dat ze vreest voor haar leven. Helaas heeft ze hiervan geen bewijs (wat me logisch lijkt, een schriftelijk bewijs van de intenties van de man, lijken me niet makkelijk te bemachtigen) Tja, dat Sierra Leone geen 'blijf van mijn lijf huizen' heeft, terwijl er zoveel armoede heerst, is niet het probleem van Nederland, kennelijk.

Ze leeft dus niet, maar overleeft slechts elke dag, elk uur. Voor twee dagen koken doet ze niet omdat ze denk dat elk moment de laatste kan zijn. Dan kom ik over papieren praten, die de gemeente of de belastingdienst van haar wil zien. Of een brief waarbij de gemeente zegt dat ze gekort wordt omdat ze niet op tijd een reactie gegeven heeft. Dit terwijl in dit jaar met vier dagen Nederlandse cursus per week,  heel aardig Nederlands heeft leren spreken. Heel knap in zo'n korte tijd, zeker voor een analfabeet. Maar lezen vind ze erg moeilijk en begrijp ook niet alles van ons systeem. (logisch gezien haar leeftijd)

Ik schaam me eigenlijk dat ik haar alleen maar kan helpen met haar papieren, die dan zo onbelangrijk lijken als elke dag hier de laatste hier kan zijn. Bah, wat haat ik systeem en land dan, waar bureaucratie waarschijnlijk besluit dat ze terug moet. Ze is met zo weinig tevreden.

Ik realiseer me, als ik direct na thuiskomst weer een heftige, discussie heb met mijn dochter van zestien, ze denkt dat het leven een groot feest is en waar scooter, vriend en geld (verdienen en uitgeven) veel belangrijker zijn dan bouwen (door middel van studeren) aan je toekomst, wat het leven toch oneerlijk kan zijn. En wat een geluk wij hebben dat wij hier geboren zijn.....